İstanbul
Yük gemilerinde kaptanlık yaparak dünyayı gezen Tüner, geçirdiği bir trafik kazası sonrası iki bacağını kaybetti. İstanbul'da tek başına yaşayan 1938 doğumlu Tüner, kendisine bakacak kimsesi olmadığı için 2019 yılında Darülaceze'ye yerleşti.
Her güne yatakta spor yaparak başlayan Tüner, pandemi öncesine kadar kendilerini sık sık ziyaret eden çocuklarla birlikte resimler yaptı. Gençlik yıllarında küçük hikayeler yazan ancak bir süre sonra yazmayı bırakan Tüner, Darülaceze günlerinde yeniden kalemi eline alarak şiirler yazmaya da başladı.
Çocuklarla çizdiği resimlerle Darülaceze'deki odasını donatan Tüner, şiir defterlerini de baş ucu masasından ayırmıyor.
Kaptanlık yıllarını ve Darülaceze'deki günlerini AA'ya anlatan Tüner, 20'li yaşlarında sınava girerek kaptan olmaya hak kazandığını söyledi. Özkan Tüner, görevi gereği birçok ülkeye gittiğini ancak geçirdiği trafik kazası sonrası iki ayağını kaybettiğini ve kaptanlığı bırakmak zorunda kaldığını kaydetti.
"Yalnızdım, Darülaceze'ye gelmeye karar verdim"
Darülaceze'den önce İstanbul'da Cihangir'de tek başına yaşadığını ifade eden Tüner, "Ayaklarımda protez bacaklar vardı. Evde yürürken düşüyordum, kalkamıyordum. Bazen yerdeyken birilerine sesleniyordum, dışarıdan insanlar geliyordu yardıma. Yani bana bakacak kimsem yoktu. Yalnızdım, Darülaceze'ye gelmeye karar verdim." diye konuştu.
Gençken hikayeler yazdığını ve bu hikayelerin bazı dergilerde yayımlandığını anlatan Tüner, daha sonra yazmayı bıraktığını söyledi.
80 yaşında resim yeteneğini keşfeden Tüner, çocuklardan aldığı ilhamla kalemi tekrar eline alarak şiir yazmaya da başladığını anlattı.
Çocukları çok sevdiğini dile getiren Tüner, kendisini ziyarete gelen çocuklara resimlerini hediye ettiğini ifade etti.
"Çocuklarla resim yapmak için bize yer tesis edildi"
Çeşitli boyaları kullanan Tüner, çizgi film karakterlerini çizdiğini, son zamanlarda ise dergilerden kestiği resimler üzerine kolaj yaptığını belirtti.
Tüner, şunları söyledi:
"Bir gün çocuklar beni burada gördü ve tanıştık. Onları bana Allah gönderdi, çünkü çocukları çok seviyorum. O kadar mutlu oldum ki anlatamam. 'Resim yapalım' dedik, bahçede resim yapmaya başladık. Çocuklar her hafta düzenli olarak beni ziyaret ettiler, birlikte resim yaptık. Bu resim grubuna 'Mor Menekşe' ismi verdik. Darülaceze'den bize bir yer tesis ettiler, orada çocuklarla resimler yaptık."
